Ἀθήναιος Πυθίωνος Σιδήτης ἥκω.

Οὐαλ(έριον) Φλάουιον

στρατιώτην λεγ(εῶνος) ϛʹ Σιδηρ(ᾶς),

στιπενδίων ιϛʹ, ἐτῶν

ἀλλὰ σύ γ’ αὐδήεις, ὡς κλύον αὐτὸς ἐ̣γώ,

Μέττιος, ὦ Μέμνον· Παϊὼν τάδ’ ἔγραψε Σιδήτης.

[α]ὐδήεντά σε, Μέμνον, ἐγὼ Παϊὼ-

ν ὁ Σιδήτης | τὸ πρὶν ἐπυνθα-

νόμην, νῦν δὲ παρὼν ἔμαθον.

Ἀρτεμιδώρου Σιδήτου.

[— — Σ]ιδήτου [— —]

[— — —]ΤΟΥ[— — —]

καὶ σοφιστῇ

ᾧ οὔνομα ἦν Σέκκιος Τρόφιμος, γένει Σιδήτης,

καλὸν βίον καὶ ἀμέμπτως βιώσας μετ’ ἐμοῦ

Δόμνα Σιδήτῃ

υἱῷ ζήσαντι ἔτ(η)

Διονυσί[ου]

Σίδηι Σείδηι τῇ

μητρὶ ∙ μ(νήμης)