Σεβεννυ[τικόν] sc. στόμα.

Διονύσιος Ἀφροδι(σίου) Ϲηβ(εννύτης?) Σεβεννύτης π̣(ρο)σ(εκύνησα).

Πτόλλις σημεαφόρος Ϲηβ(εννύτης?) Σεβεννύτης.

τος καὶ ἐξηγητεύσαντος καὶ Ἀσκληπιάδου γενομένου γυμνασιάρχου καὶ βα-

σιλικοῦ γραμματέως Σεβεννύτου ἄνω τόπων καὶ Ἀλεξάνδρου γυμνασιαρχήσαντος· τῆς δὲ μητρὸς,Ἰσι-

δώρου ἀρχιερατεύσαντος καὶ στρατηγήσαντος Ἀπολλωνοπολίτου καὶ Ἰσιδώρου τοῦ καὶ

Ὡραία ἀπὸ τοῦ ἄν̣[ω]

Σεβεννύτου ὑπ[ὲρ]

[σ]ω̣τηρίας καὶ τ̣[ύχης(?)]

τος καὶ ἐξηγητεύσαντος καὶ Ἀσκληπιάδου γενομένου γυμνασιάρχου καὶ βα-

σιλικοῦ γραμματέως Σεβεννύτου ἄνω τόπων καὶ Ἀλεξάνδρου γυμνασιαρχήσαντος· τῆς δὲ μητρὸς,Ἰσι-

δώρου ἀρχιερατεύσαντος καὶ στρατηγήσαντος Ἀπολλωνοπολίτου καὶ Ἰσιδώρου τοῦ καὶ